Afbeelding: Een christelijke militie op patrouille langs de Libanese grens in 1977 tijdens de Libanese burgeroorlog. Naamsvermelding: Dan Hadani/Wikimedia Commons
Door Robert Nicholson op 20 maart 2025. Link naar het volledige artikel: De droom van een vrij Libanon dromen – Providence
De laatste keer dat ik Fawaz Najim in leven zag, was in Galilea, niet ver van de geboortestad van zijn ouders. De eerste keer dat ik hem zag was buiten zijn flatgebouw in de meest noordelijke stad van Israël, Metula, die grenst aan de Libanese grens. Fawaz stond buiten te wachten in een t-shirt en oranje Crocs, rustig een sigaret rokend op de stoep toen we aan kwamen rijden. Voorbijgangers dachten misschien dat hij een monteur was, maar ik wist wel beter.
Ik dacht aan Fawaz toen ik afgelopen herfst de oorlog tussen Israël en Hezbollah volgde. Ik vroeg me af wat hij zou zeggen over “Operatie Grim Beeper”, de dood van Hassan Nasrallah en de verkiezing van een nieuwe Maronitische president. Ik had het gevoel dat hij tevreden zou zijn, maar wist ook dat elke overwinning zonder Qlayaa hem zou teleurstellen.
De toekomst van Libanon in dit nieuwe hoofdstuk is onzeker. Er zijn goede en slechte tekenen. Het idee van vrede tussen Libanon en Israël blijft, net als de erfenis van Israëls samenwerking met de Maronieten, op zijn zachtst gezegd controversieel. In Libanon kan alleen al de suggestie van vrede je in de gevangenis doen belanden of erger. Maar nu het 25e jaar geleden is dat Israël zich terugtrok, verdient het verhaal van het SLA en zijn strijders meer aandacht. Dat geldt ook voor de droom van een vrij Libanon, die door de overwinning van Israël op Hezbollah weer mogelijk wordt. Duizenden mannen zoals Fawaz – christenen, joden, moslims en Druzen – gaven hun beste jaren in dienst van die droom. Velen gaven hun leven. Het is hoog tijd dat we hen herdenken
