Rechters Julia Sebutinde en Nawaf Salam van het Internationaal Gerechtshof in Den Haag, 16 mei.
FOTO: YVES HERMAN/REUTERS.
Door Robert Nicholson, adviseur van het Haagse initiatief voor internationale samenwerking.
Dit artikel is gepubliceerd op 21 juli – The Wall Street Journal.
In een grove gerechtelijke dwaling die niemand verrast, heeft het belangrijkste gerechtelijke orgaan van de Verenigde Naties de Joodse zelfbeschikking in Jeruzalem, Judea en
Samaria aangevallen. Het Internationaal Gerechtshof bracht vrijdag een advies uit
waarin staat dat de “bezetting” van de Palestijnse gebieden door Israël in strijd is met het internationaal recht.
Het advies van het ICJ is niet bindend, maar zal de Palestijnse kruistocht tegen Israël en het Westen nieuw leven inblazen.
Palestijnse kruistocht tegen Israël en het Westen nieuw leven inblazen. Toch lijken westerse leiders zich er niet van bewust en onverschillig.
In juridische termen is het advies weinig meer dan een opgewarmde presentatie van het
Palestijnse verhaal. Het echte verhaal is de beschavingscontext die deze zaak omringt en het falen van de westerse mogendheden om dit te zien.
Verschillende rechters waren het niet eens met de meerderheidsstandpunt, maar het was een vrouw uit Oeganda-Judge Julia Sebutinde, vicepresident van het hof en de enige uitgesproken tegenstandster in de zaak – die naar buiten is gekomen om de waarheid te vertellen.
De dissent van rechter Sebutinde is een meesterlijke analyse van het Israëlisch-Palestijnse conflict die het meerderheidsstandpunt punt voor punt ontmantelt en beargumenteert dat het hof de zaak eigenlijk niet had moeten aannemen. Het ICJ wordt vaak het “wereldgerechtshof” genoemd, maar in feite heeft het beperkte jurisdictie en kan het alleen een rol spelen wanneer staten hun geschillen formeel ter beoordeling voorleggen. De vijanden van Israël kregen deze zaak op de rol door gebruik te maken van de enige uitzondering op die regel, namelijk dat het hof ook adviserende adviezen kan geven als de Algemene Vergadering van de VN daarom vraagt.
Het Israëlisch-Palestijnse conflict zal worden opgelost door een politiek proces gebaseerd op
onderhandelingen tussen de partijen, schreef rechter Sebutinde, niet door een gerechtelijke regeling in Den Haag. Ze is niets als ze niet dapper is, door de gelederen te breken met haar collega’s in het bevestigen van de wettigheid van Joodse rechten in heel Mandatoriaal Palestina. Ze citeert de juridische documenten en principes die deze rechten rechtvaardigen, vertelt over de geschiedenis van de Palestijnse onverzettelijkheid en wijst op de Joodse aanwezigheid in het land die teruggaat tot de oude tijden. “Israël,” schrijft ze, “is geen kolonisator.”
Rechter Sebutinde wijst er ook op hoe een “pro-Palestijnse groep staten” instellingen zoals het ICJ om op papier te creëren wat ze niet op de grond kunnen opbouwen. Deze groep van staten spreekt in juridische taal, maar haar doelen en motieven vloeien voort uit
alles behalve recht. Na zeven vredesaanbiedingen te hebben afgewezen en de Westelijke Jordaanoever en Gaza, is de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie bezig met een juridische
intifada om de publieke opinie te beïnvloeden en de VN-Veiligheidsraad tot actie aan te zetten.
De kern van deze groep is een blok van Arabische en moslimlanden waarvoor Jeruzalem
een religieuze betekenis heeft en die samen stemmen als het om Palestina gaat,
Vaak gesteund door Rusland en China. Dit is niet verrassend. Is het vreemd dat moslim
staten het islamitische Palestina verdedigen? Dat rechter Nawaf Salam,
voorzitter van het ICJ en auteur van de meerderheidsopinie, een moslim uit Libanon is?
Westerse analisten, beleefd tot op het bot, kiezen er vaak voor om factoren als religie en cultuur te negeren bij het analyseren van mondiale aangelegenheden. en nergens is dat meer het geval dan in het Heilige Land. Bij de VN hebben westerse diplomaten de neiging om controversiële stemmingen over te slaan of zich ervan te onthouden liever dan de vijanden van Israël boos te maken. Historisch gezien was de VS een uitzondering op de regel.
Maar negen maanden na 7 oktober zien we dat president Biden’s benoeming voor het ICJ, rechter Sarah Cleveland, breekt met de Amerikaanse traditie en zich aansluit bij de
meerderheid tegen Israël.
De aanblik van westerse rechters die toestaan dat antiwesterse facties internationale
instellingen te gebruiken als een wapen tegen de geestelijke voorvaderen van het Westen is ontstellend en absurd. Gelukkig is de absurditeit misschien niet blijvend. Angst voor moslimimmigratie en een reactionaire omarming van Europa’s christelijke erfgoed voeden een populistisch conservatisme in Europa dat het komende decennium vorm zal geven. Veranderende politieke winden in de VS kunnen hetzelfde doen.
Nog intrigerender is het fenomeen dat rechter Sebutinde vertegenwoordigt. Zij is een Afrikaanse vrouw die doordrenkt is van het Pinksterchristendom en die een natuurlijke verwantschap voelt met één kant van het conflict. Als de moslimidentiteit van rechter Salam zijn opvattingen vormt, dan vormt het christendom van rechter Sebutinde ongetwijfeld de hare en zij is geen uitzondering. In een cruciale geopolitieke ontwikkeling van de vorige eeuw, zaaiden Amerikaanse missionarissen het evangelisch christendom in Afrika, Azië en Latijns-Amerika en daarmee de beroemde evangelische voorliefde voor zionisme. De politieke gevolgen zijn nu aan het ontstaan.
Het besluit van Guatemala om zijn ambassade in 2018 naar Jeruzalem te verplaatsen, de
veroordeling van Hamas na 7 oktober, de juridische interventies van Fiji in Den Haag namens Israël in de afgelopen maanden – het zijn allemaal punten op een langere trendlijn.
Evangelische bevolkingsgroepen zullen invloed blijven krijgen in het zuiden van de wereld en de nationale politiek zal zich als reactie daarop ontwikkelen. Vooruitkijkend is het niet moeilijk voor te stellen dat Aziatische en Afrikaanse christenen zoals rechter Sebutinde de strijd leiden voor westerse waarden die geworteld zijn in de bijbelse traditie, terwijl het Westen in het duister blijft tasten. Na verloop van tijd zouden we de opkomst kunnen zien van een Joods-Christelijk stemblok bij de Verenigde Naties.
Ondertussen zijn onze rechters en beleidsmakers niet in staat om de strijd om
Jeruzalem te zien als de historische strijd die het is. Niet afgeschrikt door de realiteit, houden ze vol dat een paar meer concessies, een beetje meer dialoog, de gemoederen zullen bedaren en de vrede dichterbij zal brengen.
Gelukkig is er een nieuwe klasse leiders zoals rechter Sebutinde opgestaan van buiten het
Westen opgestaan met het lef om hen te vertellen dat ze het mis hebben.